Podobny sos – Sweet & sour – można w sklepie kupić w słoiku, ale domowy lepszy. Wiadomo! Co prawda nie jadłam takiego sosu w Azji, ale podobne już tak. Bo inspiracja pochodzi z stamtąd. Sos można podać do ryżu i do wszelkich mięs. Chętnie podaję ten sos do grillowanego kurczaka. Przepis pochodzi z kotlet.tv.

 

Sos słodko-kwaśny

 

1/2 szklanki soku z ananasów

1/2 szklanki przecieru pomidorowego (ewentualnie keczupu)

1 łyżka octu ryżowego lub jabłkowego

3 łyżki cukru lub miodu

1 łyżka mąki ziemniaczanej

1/3 szklanki wody

1 cebula

1 i 1/2  papryki słodkiej

4 plastry ananasa

ok. 2 łyżek pędów bambusa

1 łyżka oliwy lub oleju

można dodać marchewkę lub kukurydzę

 

Na patelni podgrzać cukier (lub miód), a gdy się rozpuści i zrobi złocisty, wlać sok ananasowy i podgrzać. Dodać przecier pomidorowy, ocet i podgrzewać kilka minut.

Mąkę ziemniaczaną wymieszać z wodą i wlać do sosu. Wymieszać dokładnie i zagotować. Sos powinien zgęstnieć.

Cebulę i paprykę pokroić w kostkę i podsmażyć na oliwie. Dodać ananasa pokrojonego również w kostkę, posiekane pędy bambusa, a można też dodać pokrojoną marchewkę czy kukurydzę.

Gorący sos można włożyć do gorących, wygotowanych słoików, obrócić słoiki i tak wystudzić.

 

 

 

Pokrzywa jest bardzo cennym zielem, szczególnie młode, wiosenne listki. Liście pokrzywy wzmacniają organizm, podnoszą poziom hemoglobiny we krwi, zawierają witaminy (wit. C jest więcej niż w owocach czarnej porzeczki) oraz sole mineralne. Liście oczyszczają organizm, usuwając skumulowane zimą produkty przemiany materii, poprawiają cerę i samopoczucie. W liściach (i korzeniach) pokrzywy stwierdzono istnienie czynników pobudzających wytwarzanie antygenów wirusowych, działają one również bakteriobójczo.

Pestki dyni też są bardzo cenne. Zawierają dużo witaminy E, a także cynk, krzem oraz selen, a krzem świetnie wpływa na skórę, włosy i paznokcie.

Oczywiście pokrzywa powinna pochodzić z terenów oddalonych od miasta i dróg. Ja mam w swoim ogrodzie trochę pokrzyw i chętnie teraz robię z nich pesto. Najlepiej brać się za to w rękawiczkach.

 

Pesto z pokrzywy z pestkami dyni

 

40 g liści pokrzywy, najlepiej szczytowych

20 dag lekko podprażonych pestek dyni

1-2 ząbki czosnku

15 dag tartego parmezanu albo dziugasa

sól, pieprz

5 łyżek oliwy

 

Gałązki pokrzywy opłukać, sparzyć wrzątkiem na sicie, a następnie przelać zimną wodą i otrząsnąć z wody, oberwać liście, wrzucić do blendera. Dodać pestki dyni, posiekany czosnek, parmezan, przyprawy i tyle oliwy, by dało się wszystko zmiksować. Podawać z gorącym spaghetti.

 

 

 

Potrawy przygotowane na grillu są popularne chyba wszędzie, także sosy. Sosów nie trzeba kupować – można je zrobić w domu. Proponuję sosik, który zrobiłam zainspirowana różnymi przepisami i bardzo nam zasmakował,

Sos do dań z grilla

2 średnie czerwone cebule (ok. 200 g)

1 ząbek czosnku

4 łyżki keczupu (może to być również domowy, gęsty przecier z pomidorów)

2 łyżki ziaren gorczycy

5 łyżek octu winnego

2 łyżki miodu

sól

3 łyżeczki słodkiej papryki mielonej

1/2 łyżeczki pieprzu cayenne

1/2 szklanki wody (lub trochę więcej)

2 łyżki oleju + olej do smażenia

2 łyżki gorczycy wsypać do słoika, zalać octem winnym, zakręcić i zostawić na noc.

Następnego dnia cebule posiekać i udusić na oleju, mieszając od czasu do czasu. Pod koniec duszenia dodać czosnek pokrojony w kosteczkę, słodką paprykę, pieprz cayenne i wymieszać Przełożyć do garnka z grubym dnem, dodać keczup, ocet z gorczycą, miód, 2 łyżki oleju i 1/2 szklanki wody. Zagotować mieszając, po czym zmniejszyć ogień i dusić pod przykryciem 45 minut, od czasu do czasu mieszając. Gdyby sos był za gęsty, trzeba dodać jeszcze trochę wody.

Zdjąć sos z ognia i zmiksować.

Sos będzie najlepszy na drugi-trzeci dzień jak się „przegryzie”.

Zmiksowany sos można jeszcze raz zagotować i włożyć do wygotowanych, gorących słoiczków – będzie na później.

Weekend był prześliczny i wręcz letni. Miałam wrażenie, że całe miasto wyruszyło na słońce. Marzy mi się taka pogoda na Wielkanoc. Myślę już, co by tu zrobić dobrego do jedzenia.

Nie wiem, czy Tatarzy w ogóle widzieli taki sos, ale często i chętnie jest podawany na świąteczny stół obok chrzanu, musztardy i majonezu. Świetnie pasuje do jajek, wędlin czy ryb. Dlatego pomyślałam sobie, że trzeba przetestować różne przepisy na sos tatarski. Smakował mi sos z bloga http://poproszedokladke.pl i dzisiaj właśnie ten sos.

Sos tatarski

10 bardzo małych ogóreczków konserwowych lub 5 trochę większych

10 małych grzybków konserwowych

2 łyżki posiekanego drobnego szczypiorku

2 łyżki posiekanego koperku

4 łyżki gęstego jogurtu naturalnego

2 łyżki majonezu

1 łyżeczka ostrej musztardy, np. Dijon

1/2 łyżeczki cukru

spora szczypta pieprzu

ewentualnie odrobina soli

Ogórki i grzybki dosyć drobno posiekać, ale nie na papkę.

Jogurt wymieszać z majonezem i musztardą. Dodać cukier i pieprz, a następnie posiekany szczypiorek i koperek oraz ogórki i grzybki. Całość wymieszać i w razie potrzeby dodać troszkę soli.

Przed podaniem schłodzić w lodówce.

Wpis z 03.04.2017 r.

Szybko, szybko, pracuj szybciej, wszystko rób szybciej, żyj szybciej, bo się spóźnisz. Na co? Nie wiadomo, ale rzeczywiście nie mam na nic czasu. Przedwczoraj pracowałam ponad 11 godzin, wczoraj także. Pod koniec dnia wczorajszego czułam się jak bohaterka nowelki Konopnickiej albo jakiś Łysek z pokładu Idy. Do poduszki przeczytałam sobie parę stron pięknej książki Johna Grogana „Marley i ja”. Jest tak wciągająca, że chętnie bym przeczytała całą od razu, ale ze zmęczenia zasypiałam prawie natychmiast.

Marley jest rozbrykanym neurotycznym labradorem retrieverem, dewastującym z rozpędu dom swoich właścicieli, a oni wytrzymują wszystkie próby, którym ich poddaje. Gdy czytałam, od razu przypominał mi się wyżeł, którego kiedyś miałam. Też potrafił mocno brykać, ale nigdy szczęśliwie nie rujnował otoczenia.

Teraz z lenistwa wolałabym mieć kota, ale gdy tylko o tym wspomnę, MDK natychmiast stanowczo się sprzeciwia argumentując, że ma uczulenie na psy. Następnie potrafi długo opowiadać, jak w towarzystwie psa dusi się i robi czerwony. Według tej pokrętnej logiki nie mogę mieć kota, bo on ma uczulenie na psy. Prawdopodobnie w ten podstępny sposób chce zapobiec chęci wzięcia zarówno kota, jak i psa. Teraz nie próbuję dyskutować, bo w ostatnim okresie nie miałam za bardzo czasu nawet na gotowanie.

Jeśli chodzi o Pinda Satésaus, to bardzo mi smakuje. Wyczytałam, że zasadniczo pochodzi z Indonezji, ale jest bardzo popularny w Holandii. Ten gęsty sos stosowany jest do mięsa, a nawet frytek. Mnie do frytek nie pasuje, ale do mięsa jak najbardziej. Przepis znalazłam na blogu FryturaWołowa.pl.

Pinda Satésaus

1 łyżka masła

1 ząbek czosnku

1/2 łyżeczki mielonej trawy cytrynowej

1/2 łyżeczki mielonych nasion kolendry

1/2 łyżeczki mielonych papryczek chili

1/2 łyżeczki cukru

1/2 łyżeczki soku z cytryny

350 g masła orzechowego, kremowego

60-120 ml Ketjap Manis (słodki sos sojowy)

250 ml wody

W małym garnuszku rozgrzać masło, dodać posiekany czosnek, trawę cytrynową, kolendrę, chili, cukier i sok cytrynowy. Mieszać, aż masło się rozpuści. Dodać masło orzechowe, sos sojowy i dobrze wymieszać.

Stopniowo dodawać wodę – sos nie może być ani zbyt wodnisty, ani zbyt gęsty.

Gotowy sos podawać w małej miseczce.

Wpis z 04.10.2014 r.