Majeranek (Origanum majorana L.) pochodzi z obszaru śródziemnomorskiego i jest znany człowiekowi od niepamiętnych czasów. Starożytni Egipcjanie, Grecy i Rzymianie doceniali majeranek jako roślinę przyprawową, leczniczą, ale też ozdobną i pletli z niego wianki.

W Polsce majeranek jest uprawiany jako roślina jednoroczna i stosowany jako przyprawa, głównie w postaci suchego ziela.

Majeranek lubi stanowisko słoneczne i osłonięte od wiatru oraz glebę zasobną w wapń. Jest rośliną miododajną.

Młode pędy majeranku zawierają rutynę, wit. A i wit. C, olejek eteryczny, związki garbnikowe, kwasy organiczne i sole mineralne.

Majeranek ma następujące właściwości lecznicze: działa rozkurczowo na żołądek i jelita, pobudza wydzielanie soku żołądkowego, ma nieznaczne działanie bakteriostatyczne, przeciwzapalne oraz ściągające, przeciwdziała wzdęciom zmniejszając nadmierną fermentację w przewodzie pokarmowym, jest stosowany w chorobach dróg oddechowych oraz przy migrenach.

W kuchni majeranek jest stosowany jako przyprawa do ryb, sosów, sałat, potraw tłustych i ciężkostrawnych mięsnych, rybnych i warzywnych (najchętniej do warzyw strączkowych), do produkcji likierów, nalewek, wędlin, aromatyzowania octu.

Maść majerankowa stosowana przy katarze (wprowadzać do nosa wacikiem) i do nacierania przy bólach głowy spowodowanych zapaleniem zatok oraz do smarowania miejsc stłuczonych i spuchniętych:

otarty majeranek utrzeć pół na pół ze smalcem, następnego dnia przetopić i odcisnąć przez gęste płótno zielonkawy tłuszcz. Można do tego dodać olejku majerankowego, sosnowego lub jałowcowego (1 kropla olejku na 1 dag maści).

Napar stosowany przy przeziębieniu i kolce jelitowej lub niestrawności:

1/2 łyżeczki ziela zalać 1/2 szklanki wrzątku, przykryć spodeczkiem i parzyć 10 minut. Popijać 2-3 razy dziennie.

Źródła

1) Czikow P., Łaptiew J. „Rośliny lecznicze i bogate w witaminy”, Warszawa: PWRiL, 1983,

2) Górnicka J. „Apteka natury”, AWM,

3) „Wiadomości Zielarskie” 1983 nr 3, s. 21,

4) „Ziololecznictwo: poradnik dla lekarzy” pod red. A. Ożarowskiego, Warszawa: PZWL, 1976.

Wpis z 30.04.2016 r.